Αν ένα πλαίσιο εικόνας περιέχει μία εικόνα η οποία έχει μεγάλα τμήματα τα οποία παραμένουν ίδια (πχ. ουρανός, φύση, φόντο γενικότερα) υπάρχει η πιθανότητα να μπορούμε να συμπιέσουμε και να κωδικοποιήσουμε το σήμα χωρίς να χάσουμε καθόλου πληροφορία (με αλγόριθμους όπως run length encode, ή να χρησιμοποιούμε μεγαλύτερα “λογικά” pixel). Φυσικά μπορούμε να εκμεταλλευτούμε κάποιες άλλες ιδιότητες των “φυσικών” σκηνών για να μειώσουμε τον αριθμό των bit που χρειάζεται για να μεταδοθεί η εικόνα χωρίς απώλειες. ‘Ενα παράδειγμα είναι ότι η φύση αποτελείται από πολλά κομμάτια τα οποία είναι σταθερά, όπως ο ουρανός, το γρασίδι, οι γραμμές του ανθρώπινου προσώπου και άλλα τα οποία επαναλαμβάνονται σε οποιοδήποτε επίπεδο λεπτομέρειας. Αν παραλείψουμε κάποια επίπεδα λεπτομέρειας, το μάτι (και ο εγκεφαλικός φλοιός που επεξεργάζεται την εικόνα) καταλήγουν να εξαπατώνται από το αποτέλεσμα της εικόνας. Ο τρόπος με τον οποίο δουλεύει το μάτι σε σύγκριση με το αυτί (ολοκλήρωση σε σχέση με διαφόριση) μας δείχνει ότι η συμπίεση κινούμενης εικόνας και η συμπίεση ήχου είναι δύο διαφορετικά πράγματα. Συνοψίζοντας έχουμε τις εξής βασικές αρχές στην κωδικοποίηση του video: 

• Αν το πεδίο εισόδου δεν μεταβάλλεται, δεν το στέλνουμε.
• Αν το πεδίο εισόδου μεταβάλλεται πολύ λίγο, δεν το στέλνουμε.
• Αν η κινούμενη εικόνα έχει μεγάλη λεπτομέρεια, μπορούμε να στείλουμε μία πιο ασαφή της πραγματικής εικόνας.
• Αν το ακίνητο μέρος της εικόνας έχει μεγάλη λεπτομέρεια, μπορούμε να το στείλουμε με πιο αργούς ρυθμούς από ότι τα μεγαλύτερα χαρακτηριστικά.
• Τα πάντα εξαρτώνται από την ανθρώπινη αδυναμία και από το πόσο μπορούμε να ξεγελάσουμε το ανθρώπινο οπτικό αισθητήριο.