To video είναι μία σειρά από στατικές εικόνες. Όταν παρουσιάζεται αρκετά γρήγορη σειρά εικόνων δίνεται στον άνθρωπο η ψευδαίσθηση της ασταθούς κίνησης. Για παράδειγμα στην Αμερική οι ταινίες του κινηματογράφου παρουσιάζονται με 24 frames/sec και στην τηλεόραση με 30 frames/sec.

 Tα συστήματα videoconference χρησιμοποιούν το video σαν είσοδο. Αυτό το video μπορεί να προέρχεται από μία κάμερα VCR ή από μία άλλη συσκευή video. Ένα αναλογικό video σήμα μπορεί να κωδικοποιηθεί σε ψηφιακή μορφή ώστε να είναι επεξεργάσιμο από τον υπολογιστή.

Οι τεχνικές για την συμπίεση κινούμενης εικόνας κατορθώνουν να υποβιβάζουν το πρόβλημα των πολύ υψηλών ταχυτήτων δεδομένων για την μετάδοση κινούμενης εικόνας, σε έναν μηχανισμό μετάδοσης που έχει απαιτήσεις αντίστοιχες των απαιτήσεων για μετάδοση ήχου. Στην πραγματικότητα στα πλαίσια της ανοχής στην χαμηλή ποιότητα, έχει παρατηρηθεί ότι οι άνθρωποι προσαρμόζονται πιο εύκολα στην χαμηλή ποιότητα εικόνας απ’ ότι στην χαμηλή ποιότητα ήχου. Για να χρησιμοποιήσουμε μικρότερο bandwidth για τη μετάδοση εικόνας εκτελούμε τα εξής: 

1. Καταλαμβάνουμε λιγότερο χώρο για κάθε frame μειώνοντας την ευκρίνεια της εικόνας.
2. Στέλνουμε frames με πιο αργό ρυθμό αφού μία απλή τηλεδιάσκεψη δεν χρειάζεται να καταγράφει όλες τις κινήσεις του συνομιλητή μας που βρίσκεται στην άλλη πλευρά.

 Τα δύο παραπάνω σημεία αποτελούν μία ένδειξη για το πώς θα πρέπει να κινηθούμε προκειμένου να βελτιώσουμε τις ταχύτητες μετάδοσης. Πρακτικά αν δεν υπάρχει πολύ σημαντική πληροφορία για να σταλεί, απλά αποφεύγουμε να την στείλουμε. Συμπίεση κατά την μετάδοση καθώς και συμπίεση σε πραγματικό χρόνο πριν απ’ αυτή είναι δύο τεχνικές οι οποίες χρησιμοποιούνται αρκετά συχνά στα περισσότερα πρότυπα μετάδοσης κινούμενης εικόνας. Για να κατανοηθεί η ψηφιακή κωδικοποίηση πρέπει να γίνουν πρώτα γνωστές ορισμένες πληροφορίες όσον αφορά τα αναλογικά video σήματα, συμπεριλαμβανομένων βασικών θεωριών περί χρώματος και αναλογικές μορφές κωδικοποίησης.